.

هشت فروردین و بالاخره انگار دارم برای یک چیز شوق پیدا می‌کنم. دیروز توی نور قشنگ دم غروب وقتی کادو رو خریده بودم و پیاده می‌رفتم و تمام لحظه‌های بعدش که پاهام درد می‌کردند اما همچنان به راه رفتن ادامه دادم، فکر کردم که چقدر خوشحالم بابت این که مدام دارم یاد می‌گیرم پرفکشنیست درونم رو آروم کنم. از قبل از تعطیلات برای یک کار ساده کلی نگران بودم چون می‌دونستم نمی‌تونم کاملش کنم اما الان دیگه برام مهم نیست. این همه وقت عقبش انداختم ولی می‌خوام شروعش کنم بدون ذره‌ای فکر کردن به نتیجه.